De Duitse schilder wilde niet zoals bevriende kunstenaars naar Italië reizen om het werk van Rafaël en Michelangelo te bestuderen. Hij bleef het liefst in zijn eigen omgeving; Greifswald en Dresden. Hij hield van zijn geboortestreek met de donkere wolken, de molens en ruïnes, de koude winters en de stranden van de Baltische zee. Dit was het landschap wat Friedrich wilde schilderen, en steeds opnieuw te voet verkennen. Hij zei daarover: “ik moet mezelf overgeven aan de omgeving, deel worden van mijn wolken en rotsen. Ik heb eenzaamheid nodig om in contact te treden met de natuur”. Gods natuur, om precies te zijn; hij geloofde in de alomtegenwoordigheid van God en zijn scheppende kracht. Deze denkwijze zie je helemaal terug in dit werk, vind ik.