In 1917 bracht Vallotton een bezoek aan Verdun in oorlogstijd, iets wat hem zwaar gevallen is, en wat nog lang in zijn werken door zou klinken. Na de oorlog ondernam hij nog vele reizen door heel Frankrijk, wat terug te vinden is in de vele schilderingen van de landschappen van de streken waar hij op bezoek was. Vallotton was een man van tegenstellingen. Hij was een verleider en een onuitstaanbaar chagrijn. Hij was gepassioneerd en gevoelig maar ook bedachtzaam. Hij was een mens van zijn tijd, succesvol kunstenaar, gevierd door zijn leerlingen, bereisd en bekend met de gehele artistieke elite. Maar hij cultiveerde ook de voor die tijd karakteristieke melancholie, die melancholie en die zwarte kijk liet hij ook in zijn kunst zien, waardoor deze verheven werd boven het gemiddelde.

Bevriend als hij was met Édouard Vuillard, Pierre Bonnard en Maurice Denis kwam Vallotton welhaast vanzelfsprekend ook in de jonge kunstenaarsgroep Les Nabis (een groep postimpressionistische Franse kunstschilders in Parijs en Bretagne) terecht. Aan de eerste tentoonstelling van de Nabis werkte Vallotton mee. Met de uitwerking van de serie Intimités was hij op de top van zijn artistieke loopbaan aangekomen. In 1899 trouwde Vallotton met Gabrielle Rodrigues-Henriques, de dochter van de Parijse kunsthandelaar Alexandre Bernheim, een weduwe met drie kinderen. Met dit huwelijk was hij voortaan van zijn financiële problemen verlost en kon hij zich helemaal aan de schilderkunst wijden. Direct vanaf de eerste editie nam Vallotton deel aan de Parijse Herfstsalon, en jarenlang zou hij zijn bijdragen aan de Salon leveren. Ook leverde Vallotton bijdragen aan vele andere internationale tentoonstellingen.

Félix Édouard Vallotton, was een van oorsprong Zwitserse kunstschilder. In 1900 liet hij zich tot Frans staatsburger naturaliseren. Hij werd in 1865 in Lausanne geboren. Het talent van Vallotton viel zijn leraren in Lausanne op; zij adviseerden zijn ouders om Félix in Parijs te laten studeren. In 1882 schreef Vallotton zich in voor de Académi Julian. In de eerste tijd legde hij zich met name toe op het portretschilderen. Vanaf 1889 was Hélène Châtenay zijn levenspartner. Vallotton was een gedreven kunstenaar. Hij schreef kunstkritieken, essays, toneelstukken en ook drie romans. Hij heeft een tijdje met beeldhouwen gespeeld, maar het bekendste zijn toch wel zijn drukwerk en schilderijen