Géricault was een echte paardenliefhebber. Op zijn schilderijen, tekeningen en litho’s komen opvallend veel paarden voor. Elegante Arabieren en zware trekpaarden, als lastdier, vechtend met elkaar of morsdood langs de weg. Hij reed zelf ook paard, maar overleed in 1824, op tweeëndertig jarige leeftijd aan de gevolgen van een val van zijn paard. Wel een mooi paard…Dit schilderij hangt ook in het Louvre, dus als je naar “het vlot” gaat kijken, moet je deze zeker ook meepakken!

Het grootste(491cmx716cm) en bekendste werk van Géricault. Het hangt in het Louvre, dus als je daar eens bent moet je het echt wel “even” gaan zien…Het toont een dramatisch moment van een ware gebeurtenis uit 1816. Een fregat van de Franse marine was tijdens een routinetocht naar Senegal vastgelopen op een zandbank. Omdat er niet voldoende sloepen waren, werden 150 opvarenden aan hun lot overgelaten. Met hout van het schip maakten ze een groot vlot, waarop ze meer dan twee weken ronddobberden. Slechts een handvol van hen overleefden het. Hij plaatste de figuren waar nog hoop voor was in het licht en diegene die verloren waren in de schaduw. Hij kreeg veel kritiek op dit werk, het was te gruwelijk. Kunst moest het oog strelen en niet afstotelijk zijn.

Een schilder die ik erg bewonder. Ik heb de tentoonstelling van hem gemist in Het Museum voor Schone Kunsten in Gent. Daar heb ik spijt van, maar ja, ik kan nu eenmaal niet overal naar toe. Géricault kiest voor romantische thema’s vol van drama, maar heeft daarbij ook oog voor gewone mensen en hun alledaagse beslommeringen. Voor de anonieme soldaat die ten strijde trekt of de oude bedelaar die uitgeput op straat ligt. Hij maakte menselijke portretten van psychiatrische patiënten. Niet al te vrolijke onderwerpen waar hij door werd aangetrokken, maar hij wist ook ongelooflijk mooi het leed in de ogen te laten weerspiegelen. Om die reden vind ik Joseph heel mooi.