Auteursarchief: Krina

Fountain | Marcel Duchamp | 1917

Ook in Tate Modern: Fountain van Marcel Duchamp; wat in 2004 werd verkozen door een panel van vijfhonderd zogenaamde kunstkenners tot invloedrijkste kunstwerk van de twintigste eeuw. Het kunstwerk werd in 1917 anoniem ingezonden voor de tentoonstelling van de Société des Artistes Independants, een jury loze expositie te New York, waarvan Duchamp medeorganisator was. De op zijn achterkant liggende porseleinen urinoir werd als een beeldhouwwerk gepresenteerd. De inzending was gesigneerd “R. Mutt” (Engelse verbastering van het Duitse ‘Armut’, armoede). Buiten de presentatie als beeld, namelijk een kwartslag gedraaid, buiten de fantasiesignatuur en de titel Fontaine (Fontein) had de toen anonieme kunstenaar niets aan het object toegevoegd. Wél had zij het met haar daad een alledaags gebruiksvoorwerp van zijn gebruikelijke functie ontdaan en gepromoveerd tot een kunstwerk. Men nam de inzending echter niet serieus en dacht dat het om een grap of belediging van de organisatie van de expositie ging. Het werk werd daarom geweigerd, tot grote woede van Marcel Duchamp, die daarop uit het bestuur van de tentoonstelling stapte.

Carnival | Max Beckmann | 1920

Natuurlijk bezocht ik ook Tate Modern in Londen. Tate Modern is het nationale museum van Groot Britannië voor internationale moderne kunst en is, samen met Tate Britain, Tate Liverpool en Tate St Ives, deel van een groep die nu bekendstaat als de Tate Gallery. De tentoonstellingen zijn ondergebracht in een voormalige elektriciteitscentrale, in 2016 uitgebreid met een nieuwe vleugel( 60% groter geworden) en daarmee een enorm indrukwekkend gebouw. Sinds de opening op 12 mei 2000 is het museum een populaire bestemming geworden voor veel Londenaren en toeristen, met ongeveer 5 miljoen bezoekers per jaar. De permanente collectie is gratis toegankelijk. De permanente collectie beslaat onder andere futurisme, surrealisme en minimal art. Max Beckmann (Leipzig12 februari 1884 – New York27 december 1950) was een Duits expressionistisch kunstschilder.

Whistlejacket | George Stubbs | 1762

Het derde uitgekozen topstuk van National Gallery was dit enorme portret van Whistlejacket van George Stubbs. Het is te zien geweest op een tentoonstelling enkele jaren geleden in het Mauritshuis in Den haag, maar ik was toen verhinderd en dat vond ik eigenlijk alleen jammer vanwege dit portret. En zeg nou zelf; hier hangt hij toch fantastisch! Mijn reisgenoot en vriendin Lilian vatte het geduld op om deze foto via het doorkijkje te nemen, omdat het zo mooi is, maar het vergde wel wat geduld om hem zo zonder andere kijkers er op te krijgen, maar de aanhouder wint… Stubbs was een gespecialiseerde paardenkunstenaar die in 1762 door de Markies van Rockingham werd uitgenodigd om “enkele maanden” door te brengen in Wentworth Woodhouse in Yorkshire, zijn belangrijkste landhuis. Whistlejacket was het renpaard van de Markies. Stubbs had veel paardenportretten geschilderd, met en zonder menselijke figuren, maar de heroïsche schaal en het gebrek aan achtergrond van Whitlejacket zijn “ongekend” in zijn werk en paardenportretten in het algemeen. Een eventueel volgend bezoek aan londen neem ik meer tijd voor de National Gallery (wat ook gratis te bezoeken is) want dat verdient dit bijzondere museum zeker! Meer info: www.nationalgallery.org.uk

Venus en Mars | Sandro Botticelli | 1485

Het tweede topstuk van de National Gallery wat ik graag wilde zien was dit schilderij van Botticelli om de doodeenvoudige reden dat als er een Botticelli te zien is dan graag! Venus en Mars (of Mars en Venus) is een paneelschildering uit ongeveer 1485 van de Italiaanse renaissanceschilder. Het toont de Romeinse goden Venus, godin van de liefde, en Mars, god van de oorlog, in een allegorie van schoonheid en moed. Het jeugdige en wulpse paar leunt achterover in een bosrijke omgeving, omringd door speelse baby saters. Het schilderij was waarschijnlijk bedoeld om een bruiloft te herdenken, geplaatst in lambrisering of een meubelstuk om de slaapkamer van de bruid en bruidegom te versieren, mogelijk als onderdeel van een reeks werken. Dit wordt gesuggereerd door het brede formaat en de close-up van de figuren. Het wordt algemeen gezien als een weergave van een ideaalbeeld van sensuele liefde. 

Portret van Giovanni Arnolfini en zijn vrouw | 1434

Voor de National Gallery had ik tijdens mijn bezoek aan Londen niet zoveel tijd, dus had ik van te voren drie topstukken uitgezocht (en de zaalnummers) die ik wilde zien. Op je weg daar naar toe zie je dan natuurlijk toch nog heel veel prachtige schilderijen…….Dit portret van Arnolfifni en zijn vrouw wilde ik graag een keer in het echt zien, want het heeft veel betekend in de kunstgeschiedenis. In dit ontroerende schilderij ter ere van het huwelijk van de Toscaanse handelaar Giovanni Arnolfini combineert van Eyck op vernuftige wijze werkelijkheid en symboliek. In de spiegel zie je de getuige van het huwelijk, waarschijnlijk van Eyck zelf. Boven de spiegel staat zijn signatuur: Johannes de eyck fuit his (Johannes van Eyck is hier geweest). Het hondje symboliseert trouw, één brandende kaars in de kaarsenkroon kan het alziend oog van God symboliseren. De spiegel is omgeven door kleine tafereeltjes van de Passie tot de Verrijzenis van Christus en geeft aan dat het een christelijk huwelijk is. De trippen (slippers van hout die buiten werden gedragen om de leren schoenen tegen straatvuil te beschermen) op de vloer zouden aangeven dat de grond van de echtelijke woning heilig is. Wie overigens denkt dat de bruid al zwanger is heeft het mis; het was in die tijd mode om de jurk zo te plooien.