Categoriearchief: 20ste eeuw

De inham | Paul Signac | 1906

In 1887 ontdek Anna Boch het baanbrekende schilderij “Een zondagmiddag op het eiland la Grande Jatte” van Georges Seurat. Dit verandert haar stijl; zij stort zich samen met een aantal tijdgenoten op het pointillisme. Seurat sterft onverwacht in 1891. Het daarop volgende jaar brengen Les XX ( Les Vingt, was een vernieuwingsgezinde Belgische kunstenaarsgroep van schilders en beeldhouwers, die tussen 1883 en 1893 actief was) een grote postume hulde en koopt Anna Boch het pointillistische schilderij “Oevers van de Seine bij het eiland la Grande Jatte”. Ook in 1892 schildert Van Rijsselberghe (een tijdgenoot en vriend van haar) zijn pointillistische portret van Anna. Om dit ensemble in haar collectie te vervolledigen koopt ze in 1907, voor de aanzienlijke prijs van 2500 frank, dit werk van Signac, een sleutelwerk van de andere leider op het gebied van pointillisme.

Antwerps luchtschip bouw | Panamarenko|

Dit werk van Panamarenko is een heel bijzonder stuk en ik moet je eerlijk zeggen; ondanks dat dit ver boven het budget van 600 euro lag ( wat we kregen van familie en vrienden voor ons feest) hebben we hier echt wel even over getwijfeld. Op de foto is het niet zo goed te zien, maar het is een collage waarbij de visjes onderin op het plexiglas geplakt zijn, waardoor je op het papier eronder de schaduwen van die visjes ziet, echt heel leuk. Daarbij speelt dan toch ook; een werk van Panamarenko aan je muur is wel bijzonder. Het kost 5000 euro en is nu waarschijnlijk wel verkocht, want is vast erg gewild. Niet gedaan dus, omdat we niet wisten waar we het moesten hangen, het leuk vonden, maar niet helemaal weg van waren… Zelf vind ik het toch een kwestie van gevoel; wil je het echt graag hebben omdat je het mooi vindt? In dit geval was het meer een belegging geweest .

King and Queen | Henry Moore | 1953

Dit werk van Moore heb ik al eerder laten zien, maar het kan ook zeker niet ontbreken op deze overzichtstentoonstelling van henry Moore in het Museum Beelden aan zee in Scheveningen. Moore’s weergave van dit koningspaar richt zich op de oude opvatting van de vorst als een goddelijk of goddelijk gezegend wezen. Moore heeft naturalistische onderdelen, bijvoorbeeld de handen en voeten, gecombineerd met meer geabstraheerde elementen, zoals de hoofden. Zijn bedoeling was om de vermenging van het menselijke en het hemelse binnen het koningschap te suggereren. Ondanks dat sommige critici de ongebruikelijke combinatie van naturalisme en fantasie afkeurden, werd dit één van zijn beroemdste werken. Een mooie overzichtstentoonstelling met meer dan tachtig werken is nog te zien tot:

Three Way Piece No.1 | Henry Moore | 1965

Het monumentale, bijna twee meter hoge kunstwerk ontstond op basis van slechts een klein stuk vuursteen dat in Moore’s studio lag en op drie scherpe punten rustte. Hij maakte deze eerste versie van gips, aangebracht op een geraamte van hout en jute, waarin hij tekende en kraste, een schilderkunstige techniek die hij vaak gebruikte tijdens het modelleren. Hij kleurde, schuurde en bleekte het oppervlak met verschillende materialen om het oppervlak textuur te geven. Zo ontstond een beeld waarin ook dierlijke vormen te herkennen zijn, van een bot of een kies wellicht. Het vormt een fraaie verwijzing naar hoe volgens Moore in de natuur alles met elkaar verbonden is.

Woman with Upraised Arms | Henry Moore | 1925

Vorige week was ik in Scheveningen om de tentoonstelling “Henry Moore Vorm en Materiaal” te zien in Museum Beelden aan Zee. De Engelse beeldhouwer is een van de belangrijkste kunstenaars van de twintigste eeuw. Hij ontwikkelde een unieke, karakteristieke vormentaal balancerend tussen figuratie en abstractie die hem uiteindelijk wereldberoemd zou maken. Virtuositeit en een ambachtelijke behandeling van het materiaal waren onder meer kwaliteiten van de “niet westerse” beeldhouwkunst die Moore in de jaren twintig uitvoerig in het British Museum in Londen bestudeerde. Hij voelde zich mede tot deze werken aangetrokken omdat ze niet behoorden tot de traditionele westerse canon zoals die op de kunstacademies wed onderwezen.