De Strawinsky Fontein , ook wel Tinguely-fontein genoemd, is een fontein bij het Igor Stravinsky -plein (Place Igor Stravinski), gelegen tussen het Centre Georges Pompidou en de Église Saint-Merri in Parijs. De fontein is ontworpen in 1982 en 1983 uitgevoerd door de Zwitserse kunstenaars Jean Tinguely en zijn levenspartner, de Française Niki de Saint Phalle. Deze vrolijke fontein bestaat uit een grote vijver, die gevuld is met grote bewegende gekleurde wezens en symbolen. In het bassin bevinden zich zestien beeldhouwwerken geïnspireerd op de composities van Igor Stravinsky. De zwarte mechanische beeldhouwwerken zijn van Jean Tinguely; de felgekleurde werken zijn van Niki de Saint Phalle. Op het moment dat ik daar was (november 2023) was de fontein nog in restauratie, maar kon ik dit filmpje door het bouwhek heen maken, waarschijnlijk is het nu wel klaar.
Categoriearchief: 20ste eeuw
Greenport (sunset) | Ben Schonzeit | 1973
Deze winter ging ik ook naar het Centraal Museum in Utrecht om de tentoonstelling “Op scherp” te zien. Amerika, eind jaren zestig. Een groep jonge kunstenaars zet zich af tegen de heersende mode van abstracte kunst. Zij focussen zich op het zeer precies schilderen van alledaagse taferelen, met foto’s als basis. Het fotorealisme, ook wel: hyperrealisme, is geboren. De bijna lichtgevende kleuren in dit wolkendek bereikt Schonzeit door zijn foto’s te projecteren op het schilderdoek. Al jong verloor hij een oog, waardoor hij de wereld platter ervaart. Hij werkt o.a. met de airbrush (verfspuit) om scherpdiepte te bewerkstelligen. Sommige details maakt hij namelijk bewust onscherp, zoals hier de elektriciteitsdraden. De airbrush werkt nog preciezer dan penselen, met een spiegelglad resultaat.
Green on Blue | Mark Rothko | 1956
Het gebeurt niet vaak, meestal vind ik een tentoonstelling te klein, maar in dit geval was het eigenlijk een beetje veel….. veel Rothko. Tien immense zalen vol met immens grote Rothko’s…Dit werk hing in de een na laatste zaal en je ziet al welke kant het op gaat; de doeken worden donkerder en somberder, dat voorspelt niet veel goeds. De laatste zaal hangt vol met alleen maar zwart/grijze doeken die een somberte en zwaarte laten voelen, zoals hij dat ook voelde in de laatste periode van zijn leven, voordat hij er een einde aan maakte. Zeker een tentoonstelling dus die je niet onberoerd laat en ja dat is dan ook weer prachtig. Nog te zien tot 2-4-24. Meer info: www.fondationlouisvuitton.fr
No.18 | Mark Rothko | 1951
Met Rothko heb ik zelf een haat liefdesverhouding, het verloopt moeizaam….Dit werk vind ik bijvoorbeeld prachtig, maar waarom? Vind ik de kleuren gewoon mooi of zie ik er meer in, zoals de zon, warmte, diepere lagen……? De werken staan bekend om de emotie die ze bij mensen oproepen; men barst in huilen uit bij het zien ervan of voelt een spirituele connectie met Rothko. Zelf heb ik er alle moeite voor gedaan om het te zien; ik ben twee keer de tentoonstelling in Den Haag gaan zien, 9 jaar geleden, deze immense tentoonstelling en een aantal jaren geleden “mijn moment met Rothko” in Schiedam, waar je tijd alleen kreeg met een schilderij van hem. Ik heb het niet! Misschien zit mijn Zeeuwse nuchterheid me teveel in de weg. Na een tijdje op zo’n drukke tentoonstelling begint het me ook te irriteren, al die mensen die er in vervoering langs lopen…beetje bla bla gevoel krijg ik ervan. Sorry.
Hierarchical Birds | Mark Rothko | 1944
Twee weken geleden was ik in Parijs en zag daar de tentoonstelling “Mark Rothko” in het prachtige museum ” Fondation Louis Vuitton”. De tentoonstelling die vanaf 18 oktober 2023 in de Fondation te zien is, is de eerste overzichtstentoonstelling in Frankrijk gewijd aan Mark Rothko (1903-1970) sinds het Musée d’Art Moderne de la Ville de Paris in 1999 en brengt zo’n 115 werken samen uit belangrijke internationale instellingen en privécollecties, waaronder de National Gallery of Art in Washington, de Tate Gallery in Londen en de familie van de kunstenaar. Verspreid over de Fondation volgt de tentoonstelling een chronologische stroom, die de carrière van de kunstenaar volgt vanaf zijn vroege figuratieve schilderijen tot de abstractie die zijn werk vandaag de dag definieert.