Tag archieven: Stedelijk Museum Amsterdam

De parkiet en de zeemeermin|Henri Matisse|1952-53

Mijn excuses voor de “mindere ” foto, maar het was niet mogelijk om het anders te doen. Moeilijk om zo’n groot werk goed op de foto te krijgen, zeker als er ook nog glas voor zit. En ja, die mensen die er voor staan, jammer…..je ziet zo wel hoe groot het is. Het is zo’n bekend en belangrijk werk dat ik het toch heel graag wil laten zien. De laatste jaren van zijn leven bracht Matisse, door ziekte gedwongen, grotendeels binnenshuis door. In zijn ateliers was hij omringd met (echte en geknipte) planten, bloemen en vogels. Zelf zei hij daarover:”Ik heb voor mezelf een kleine tuin om me heen gemaakt, waarin ik kan wandelen”. Hij zocht voortdurend naar de juiste composities en zijn assistenten verplaatsen voortdurend op zijn aanwijzingen de vormen. De tentoonstelling is nog tot 16 augustus, dus een beetje haast maken als je er nog heen wilt. Er wordt gebruik gemaakt van een tijdslot, maar ik ging op zaterdagmiddag en kon zo doorlopen, dus zo druk is het niet, wat fijn was! Meer info: www.stedelijk.nl

Odalisk|Henri Matisse|1920-21

De Franse kunstenaar Henri Matisse, wordt gezien als een van de steunpilaren van de kunst van de 20ste eeuw.  Hij werkte als een dichter met kleuren.Tijdens zijn reizen naar Marokko in de winters van 1912 en 1913 maakte Matisse kennis met de wereld van de odalisken. Toen hij jaren later in het Zuid Franse Nice verbleef werd hij, misschien vanwege het klimaat, weer aan die kleurrijke, oosterse beelden herinnerd. Duidelijk een heel andere stijl al dan het schilderij in het vorige bericht. Matisse hield erg van mooie stoffen, die hij verzamelde uit allerlei landen. Dat zie je op veel van zijn schilderijen terug.

Papegaaitulpen|Henri Matisse|1905

Een beetje laat, maar het is er toch nog van gekomen: “De oase van Matisse”, grote tentoonstelling in het Stedelijk museum in Amsterdam. Het is het grootste overzicht van het werk van Matisse in Nederland ooit. Het is een mooi overzicht van zijn ontwikkeling in de kunst. Wat erg leuk is aan deze tentoonstelling vond ik dat zijn tijdgenoten er bij betrokken worden. Het wordt dan duidelijk hoe ieder elkaar beïnvloedde. Dit is een vroeg werk van Matisse. Je ziet duidelijk de invloed van Seurat en Signac, de pointillisten van die tijd.  Eerdere berichten van Seurat kun je hier bekijken.

De appelbar|Karel Appel|1951

In 1951 veranderde Karel Appel in opdracht van directeur Willem Sandberg de koffiebar van het Stedelijk bij de ingang van het vroegere auditorium in een driedimensionaal schilderij. Van deuren tot stopcontacten, alles werd geïntegreerd in een levendige voorstelling met kinderen en dierfiguren.Voor iedereen die nog niet helemaal overtuigd  is van de kunsten van Karel AppeI, ga eens kijken in het Stedelijk Museum naar deze muurschildering; ik was zeer verrast! Echt heel mooi! In 1949 maakte hij ook een wandschildering in de koffiekamer van het Amsterdamse stadhuis. Voor zijn doen was het een redelijk sober werk. Hij noemde het “Vragende kinderen”. Bij de ambtenaren leidde de schildering tot een golf aan verontwaardiging: ze krasten en tekenden op het werk, gooiden er een collectebus tegenaan en één ambtenaar belde zelfs met het “Vrije Volk” : “Komt u gauw. Anders is ie weg. Ik zweer u, we nemen de bezem en schrobben ‘m eraf”. Geweldig!

Mens en dieren|Karel Appel|1949

Dit is één van zijn bekendste en beste werken. Toen de Cobra-tentoonstelling werd ingericht bleek al snel dat het werk dat de jonge kunstenaars hadden ingezonden nogal klein was, de meeste hadden geen geld voor materiaal. Daarom werd Karel Appel enkele dagen voor de opening gevraagd of hij niet nog iets groots kon maken. Zo schilderde Appel dit doek, 350 x 360 cm. in bijna 36 uur tijd. Het is in alle opzichten een “klassieke” Appel. De kleuren zijn vrolijk, de ene mens op het doek heeft een gezicht als een Afrikaans masker, en de dieren om hem heen zijn niet eenvoudig te duiden. Karel Appels werk lijkt naïef, op het kinderlijke af, maar bij nadere bestudering wordt duidelijk dat hij heel goed wist wat hij deed. De meningen waren er over verdeeld; men vond dat het werk in een psychiatrische kliniek thuis hoorde. Tegenwoordig wordt “Mens en dieren” wel “De Nachtwacht” van Cobra genoemd.