Tag archieven: Marina Abramovic

The Artist is Present | Marina Abramovic | 2010

In performancekunst komt een directe relatie tot stand tussen kunstenaar, kunstwerk en toeschouwer, waardoor ze tijdelijk met elkaar zijn verbonden. Abramovic heeft dit concept verder ontwikkeld door het publiek tot wezenlijk deelnemer aan haar werk te maken. Van 14 maart tot 31 mei 2010 wijdde het museum of Modern Art (MOMA)in New York een retrospectief aan het werk van Abramovic getiteld “Marina Abramovic, the Artist is Present”.  Voor deze performance, die net als de tentoonstelling ongeveer drie maanden duurde, zat de kunstenaar gedurende de openingstijden van het MoMA in stilte op een stoel in het atrium van het museum. Bezoekers konden op een stoel tegenover Abramovic plaatsnemen om haar in stilte recht in de ogen te kijken zo lang als zij zelf wilden. Op de eerste dag van de performance schoof Ulay aan bij Abramovic, wat resulteerde in een emotioneel moment gevolgd door applaus. In totaal zat Abramovic 736 uur en 30 minuten op de stoel, en maakte zij oogcontact met ruim 1500 mensen. De tentoonstelling in het Stedelijk Amsterdam is indrukwekkend en geeft veel stof tot nadenken en tot gesprek. Nog te zien in het Stedelijk Museum Amsterdam t/m 14 juli 2014, met tijdslot!! Meer info: www.stedelijk.nl

The Lovers, Great Wall Walk | Marina Abramovic, Ulay | 1988

Van 1976 tot 1988 heeft ze samengewerkt met de kunstenaar Ulay, met wie ze ook samenleefde. Op 27 juni 1988 ontmoeten Abramovic en Ulay elkaar op het midden van de Chinese Muur, nadat ze negentig dagen lang naar elkaar toe zijn gelopen vanaf de verschillende uiteinden. Ze hebben oorspronkelijk de intentie om op dit ontmoetingspunt te trouwen, maar tegen de tijd dat ze van de Chinese autoriteiten toestemming hebben gekregen voor de performance, is hun relatie te veel verslechterd. Het wordt een rituele scheiding, waarbij ze hun persoonlijke en artistieke partnerschap beëindigen. De werken worden mooi en groot in beeld gebracht op de tentoonstelling, ook soms met “levende modellen” zoals het werk waar je door een deurgat gaat waar aan beide zijden een naakt model staat, best dicht op elkaar, zodat je jezelf er een beetje door moet wurmen…bijzonder en behoorlijk ongemakkelijk….

Rhythm 0 | Marina Abramovic | 1974

Natuurlijk bezocht ik ook de tentoonstelling “Marina Abramovic” in Het Stedelijk Museum in Amsterdam. Het Stedelijk toont het grootste overzicht ooit van haar werk in Nederland. Ruim 60 belangrijke werken tonen de ontwikkeling van het indrukwekkende oeuvre van de pionier van de performancekunst in de afgelopen vijftig jaar. In deze performance verklaart Abramovic zichzelf als het object. Het publiek mag iets uitkiezen van een tafel met zesenzeventig voorwerpen en dat gebruiken op haar. De performance zou zes uur duren. In het begin was het publiek passief, maar hoe verder de tijd verging werd de sfeer grimmiger en gewelddadiger; mensen (vooral mannen) gebruikten messen om haar kleren aan stukken te scheuren, staken een mes tussen haar benen, bewerkten ook haar met het mes. Uiteindelijk nam iemand het pistool en hield dat tegen haar hoofd… Er ontstond een gevecht in het publiek, omdat mensen haar wilden beschermen. In veel opzichten een ontluisterend verhaal vind ik; triest vanwege het geweld waar mensen toe in staat zijn en ongelooflijk hoe ver Abramovic gaat in haar performances….

The kitchen | Marina Abramovic | 2009


Een ander hoofdthema is : Contact met een andere werkelijkheid. Daar komen we  de hedendaagse kunst tegen van Marina Abramovic  met “Still uit Levitation of Saint Therese uit de serie “The kitchen” Ze zweeft hier in de keuken van een Spaans clarissenklooster. Ze werd geïnspireerd door de levitaties (levitatie=zweven) van Theresa van Avila; in haar keuken begon ze te leviteren. Kwaad en hongerig hing ze boven de pan; ze wilde niet zweven, maar eten! Dat vond Abramovic een mooi idee; dat ze boos was op de hogere macht die haar heilig maakte. Mooi zoals Abramoviç  dit uitbeeldt, een mooie verbinding tussen de geschiedenis en nu. Misschien ken je Abramovic van haar performance ‘The Artist is Present’, toen zat ze drie maanden lang zes dagen per week in het atrium van het Museum of Modern Art, waar mensen één voor één tegenover haar konden zitten, zo lang als ze zelf wilden. Ze mochten haar aankijken, maar het was niet de bedoeling dat er woorden of aanrakingen uitgewisseld werden. Heel bijzonder wat daar allemaal gebeurde; mensen begonnen te huilen of Abramovic begon zelf te huilen. Het meest ontroerende vond ik dit stukje toen ze onverwacht haar ex-geliefde Ulay tegenover zich zag. Hier kun je het zien en ik keek het ook nog een keer en hield het weer niet droog….