Categoriearchief: Nieuws

The Shard | Renzo Piano | 2012

Dit gebouw zag je misschien ook al op de foto van de Cityhall, want daar staat het niet zo ver vandaan. The Shard (“de scherf”) is een wolkenkrabber in Southwark in Londen. De toren is 310 meter hoog en telt 72 bruikbare verdiepingen, plus nog eens 15 verdiepingen met verwarmingsinstallaties. Bij de opening op 5 juli 2012 was The Shard het hoogste gebouw in Europa en het op 44 na hoogste gebouw in de wereld. De wolkenkrabber heeft een onregelmatige piramidevorm die zich uitstrekt van de voet naar de top. Het is volledig met glas bedekt. De uitkijkgalerij en het uitzichtplatform in de openlucht, het hoogste in het Verenigd Koninkrijk, bevinden zich op de 72e verdieping. Je kunt er dus op, maar let op niet op maandag en dinsdag, daar ging het bij ons fout, want we waren er op dinsdag….Het gebouw is de vervanger van Southwark Towers, een kantoorgebouw van 24 verdiepingen uit 1976. The Shard werd in opdracht van de Londense projectontwikkelaar Irvine Sellar in 2000-2001 ontworpen door de Italiaanse architect Renzo Piano, die internationaal bekend werd met het Centre Pompidou in Parijs. Meer info: www.the-shard.com

Rozet | Neutelings Riedijk Architecten | 2013

Iets wat voor mij een beetje een verassing was is dat Arnhem een echte bijzondere architectuurstad is. Veel van de nieuwe gebouwen die afgelopen jaren in de stad gerealiseerd werden, vielen nationaal en internationaal in de prijzen. Zoals dit cultureel centrum de “Rozet”, wat gericht is op kennis, cultuur en educatie. Het gebouw is ontworpen door Neutelings Riedijk Architecten en werd op 10 december 2013 officieel geopend. De naam dankt het gebouw aan het patroon rozet dat op diverse wijzen in het gebouw is verwerkt. Het gebouw heeft een open uitstraling met een dakterras met uitzicht op de stad. Het heeft ook een functie als ontmoetingsplaats. Er is een internetplein met computers en er zijn studieruimtes, bibliotheek, kunstuitleen enz. Verder is er een restaurant en café op de beneden verdieping van het gebouw.

Museum Arnhem | Benthem Crouwel Architects | 2022

Museum Arnhem is in 2022 weer heropend na een verbouwing van vier jaar. Het bestaande museum werd gerenoveerd en er werd een nieuwe vleugel aan toegevoegd. De nieuwe vleugel steekt vijftien meter uit over de stuwwal, waardoor bezoekers “zwevend boven de bomen” van een weids uitzicht over de omgeving genieten. Een brede publieke trap die het gebouw van oost naar west ‘doorboort’, verbindt de nieuwe vleugel met de eveneens nieuwe beeldentuin, een gratis toegankelijke ‘groene buitenzaal’ die is ontworpen door Karres en Brands (landschapsarchitectuur). De trap leidt naar een platform dat aan weerszijden zicht biedt in de 550 vierkante meter vleugel en uitmondt in een ‘venster’ met zicht op de rivier. De trap fungeert ook als tribune voor het publiek, wanneer er voorstellingen plaatsvinden in de tuin. Prachtig, zeer de moeite waard. Meer info: www.museumarnhem.nl

2 Conflict Paintings | Boy & Erik Stappaerts | 2022

Met dit werk wil ik jullie laten zien hoe divers de collectie van het KMSK Antwerpen is; vergelijk het met het vorige werk en je begrijpt wat ik bedoel. De eerste verdieping is voor de moderne meesters en daar kom je dit werk tegen. Het is een soort belevenis, want je gaat een aparte ruimte in en komt terecht in dit kleurenspel. Verder is er op deze verdieping een tijdelijke expositie en een expositie over de verbouwing/renovatie van het museum, wat ook heel leuk is om te zien. De tweede verdieping is gereserveerd voor de oude meesters en daar vind je ook een restauratieatelier, waar ze bezig zijn om werk te restaureren en wat je kunt volgen. Ook een projectieruimte waar ze details uit bekende schilderijen uitvergroten, ook interessant!

me and my mother | Ragnar Kjartansson | 2000-2020D

Dit werk is een samenwerking tussen de kunstenaar en zijn moeder, de IJslandse actrice Gudrún Ásmundsdóttir. Als student vroeg Kjartansson haar om hem, bij wijze van performance, tien minuten lang in het gezicht te spugen. Het werd een tragikomisch document, zowel intiem als confronterend, dat de clichématige haat-liefdeverhouding tussen moeder en zoon door elkaar schudt. Het werk refereert aan performancekunstenaars als Ulay en Marina Abramovic, voor wie uithoudingsvermogen en fysiek en psychisch lijden tot de kern van het werk behoort. Maar doordat zijn moeder hier als actrice een dubbelrol speelt, lopen spel en werkelijkheid naadloos in elkaar over. Zelf vond ik het verwarrend en choquerend, wat waarschijnlijk ook de bedoeling is….