Watteau ontwikkelde een voorliefde voor Italiaanse toneelspelers en deze komen dan ook vaak voor in zijn schilderijen. Gilles is ook wel een benaming voor een Pierrot, een droevige wat sullige clown, een favoriet figuur in het volkstheater. Watteau schilderde herhaaldelijk eenzame mensen tussen anderen die vrolijk feest vieren, lachen en grapjes maken. Deze droefgeestige sfeer was wellicht te wijten aan het feit dat de schilder sinds zijn jeugd aan tering leed. Liefde, geluk en gezondheid leken vaak ver weg voor Watteau, die misschien wel aanvoelde hoe kort zijn leven zou zijn. Watteau was nooit tevreden over zijn werk, en wilde het altijd over schilderen om het te verbeteren.