Toen Gauguin in 1895 voor het laatst terugkeerde naar Tahiti was hij eenzaam, ziekelijk en niet in staat om het feit dat hij ook een buitenstaander was in de gemeenschap, te veranderen.  Nog zo’n Franse koloniaal wiens gedrag bij tijden niet beter was dan dat van de anderen. Zijn slechtste eigenschappen kwamen aan het licht in zijn gedrag tegenover de jonge Tahitiaanse vrouwen, van wie hij er verschillende als minnares nam. Ook toen hij al wist dat hij syfilis had, ging hij daarmee door. Hij koos partners die zo jong waren dat dat in Europa onacceptabel zou zijn geweest. Van dit meisje is overigens niet bekend of ze ook het bed met hem deelde. Gauguin stierf uiteindelijk aan syfilis.