Frida Kahlo had een stormachtig leven. Op zesjarige leeftijd werd ze getroffen door kinderverlamming aan haar rechterbeen. Dit was de bron van een aantal complexen die ze haar hele leven zou meedragen. Op haar achttiende werd de bus waarin ze zat aangereden door een tram en werd ze zwaargewond. Maandenlang moest ze het bed houden en had veel pijn. Dat was de tijd dat ze begon met schilderen. Door het ongeluk, dat haar bekken brak, kon ze geen voldragen kinderen baren. Een zwangerschap eindigde in een pijnlijke miskraam. Ook haar huwelijken met de twintig jaar oudere Diego Rivera waren stormachtig. Ze hadden beide buitenechtelijke affaires. In eerste instantie leefde ze als kunstenares vooral in de schaduw van Diego, maar dat veranderde als ze in 1938 haar eerste solotentoonstelling krijgt in New York. Zij overleed in 1954, zevenenveertig jaar oud. Ze liet een briefje achter met de tekst: “Ik hoop dat het einde vrolijk was. Ik hoef nooit meer terug te keren”.