Nog zo’n prachtig werk van Frieseke, al kan ik de titel “Gele kamer” niet helemaal plaatsen. Frieseke verbleef in het begin van de twintigste eeuw afwisselend in new York en Parijs, nam deel aan tal van internationale tentoonstellingen en won diverse prijzen, waaronder medailles op de Louisiana Purchase Exposition(1904), de Internationale Kunsttentoonstelling in München (1904) en de Panama-Pacific International Exposition(1915). Geïnspireerd door Whistler schilderde Frieseke vooral vrouwelijke naakten en portretten, maar ook wel landschappen en ander genrewerk, meestal in zachte kleuren. Zijn stijl hield een beetje het midden tussen de decoratieve stijl van Les Nablis(een groep van post impressionistische Franse schilders), met het intense kleurgebruik en de aandacht voor patronen, en het klassieke impressionisme, met haar interesse in zonlicht en atmosfeer.
Inderdaad moeilijk om in één oogopslag die naam gele kamer in verband te brengen wat we zien
Op de achtergrond wat bleke tinten geel maar war vooral indruk maakt in haar schilderijen is de frêle kwetsbare teint van de geschilderde vrouwen
In oude romans hadden ze het vaak over de ingetogen gloed van de Perzik haast fluwelen wangen
Een lichte blos die die in streek romans de eeltige handen van dorpse boeren knechten en ambachts mannen deden verstijven als ze peinzend over hun eigen ongeschoren stoppelbaard wreven.
wangen om van te dromen, en daar bleef het meestal bij.
en als er in het dorp een meisje was dat er op leek ging de zoon van de dokter of de notaris ermee aan de haal Nu misschien een haven arbeider uit de haven van Vlissingen die wat extra’s opzij heeft gelegd om een huisje voor haar te kopen al of niet in het zwart dat roze komt later wel op die wolk Van liefde zoals je die alleen in films ziet. . Maar voor de gewone man klasse jan Modaal valt er nog heel wat te dromen.