In de jaren ’30 was zijn werk erg populair. Maar in de oorlogsjaren raakte hij in opspraak, omdat hij een aanhanger was van het fascisme. Na de oorlog werd hem ook een expositieverbod opgelegd van enkele jaren. Zijn werk werd ook minder populair, het raakte uit de mode…Koch was een perfectionist en werkte daarom langzaam, of vernielde werk uit onvrede. Vandaar dat hij niet zoveel werk heeft achtergelaten. Toch vindt je in alle grote Nederlandse musea wel werk van hem. Begin jaren 80 kreeg Koch de ziekte van Alzheimer en stopte met schilderen. Dit was dus één van zijn laatste schilderijen.

Dit was de tweede versie van het portret van jonkvrouw J.C. van Boetzelaer. Hij heeft haar zeker 4 keer geschilderd, waarvan 2 x en profil. Wat je in deze portretten duidelijk ziet is zijn grote bewondering voor de Italiaanse Piero della Francesca, de meester van de vroege Italiaanse renaissance. Vergelijk deze portretten maar eens: De hertog en hertogin van Urbino, je ziet duidelijk overeenkomsten met dit portret van de jonkvrouw. Voor de oorlog reisde hij met zijn vrouw vaak naar Italië. Ze hadden zelfs een tijdje een bed & breakfast in de buurt van Florence, daar deed hij veel inspiratie op.

Pyke Koch was een Nederlandse schilder die leefde van 1901 tot 1991. Het werk van hem wordt gerekend tot het Magisch Realisme. In de jaren 20 onstaat er een groep kunstenaars die magisch realisten worden genoemd, zoals ook Carel Willink. Koch was wel tevreden met die benaming. Hij vond er zelf een definitie voor: “Het magisch realisme bedient zich van voorstellingen die wel mogelijk, maar niet waarschijnlijk zijn”. Zijn portretten zijn altijd duidelijk herkenbaar; grote priemende ogen, gladde huid, een beetje geperfectioneerd gezicht, en soms imponerend.