Dit stilleven maakte ze aan het einde van haar leven, ze stierf in 1955, op vierenzestig jarige leeftijd. De laatste jaren waren niet gemakkelijk geweest; in 1946 en 1947 kreeg zij een beroerte, waardoor haar lichamelijke toestand snel achteruit ging. De laatste jaren maakte ze enkele van deze vruchtenstillevens. Het lijkt of ze daar mee uit wilde beelden dat ze in de herfst van haar leven is; ze was het besef dat haar leven eindig was aan het verwerken. Je komt haar werk in veel musea tegen hier in Nederland en vanaf nu zul je het vast meteen herkennen! Eerdere berichten over Charley Toorop kun je hier nog een keer bekijken: Charley Toorop

Dit werk van Toorop kwam ik laatst tegen in het Arnhems Museum en ik was er door verrast; ik kende het niet en herkende het ook niet gelijk als een “Charley Toorop”. Het is toch een andere stijl, maar zeker niet minder mooi,; ik vind het prachtig! In haar jeugd bracht ze veel tijd met haar vader in Domburg door. Ze trokken er samen op uit, naar de kust of het land, om schetsen te maken, te aquarelleren of te schilderen.  Haar vader gaf haar alle ruimte om haar talenten te ontwikkelen. Charley ging zich echter pas echt toeleggen op het schilderen nadat haar huwelijk met Henk Fernhout was misgelopen door zijn drankmisbruik.

De portretten van Charley Toorop, de dochter van Jan Toorop, zijn makkelijk te herkennen; alle gezichten hebben deze uitgesproken uitdrukking, een beetje streng, grote ogen! Zij was een van de belangrijkste schilders van de 20ste eeuw en maakte haar leven lang zelfportretten. Ze beeldt zichzelf hier uit als een krachtige, zelfverzekerde en moderne vrouw en dat was ze ook. Ze moest zich echt bewijzen in de kunstwereld, vooral omdat ze vrouw was en dochter van Jan Toorop. Toch was ze goed bevriend met andere kunstenaars uit die tijd, zoals Mondriaan en Rietveld. Haar zelfportretten zijn geen flatteus beeld van een aantrekkelijke vrouw, maar van een strenge, sterke vrouw.