Dit is het bekendste werk van Caillebotte; ik kom het regelmatig tegen in kunstboeken. Laatst zag ik het in het echt in Parijs in Musée ‘d Orsay en het is prachtig! In die tijd vond men het een ordinair schilderij en werd het niet door de “salon” geaccepteerd. Caillebotte kocht schilderijen van zijn impressionistische vrienden en had uiteindelijk een mooie collectie schilderijen, die hij na zijn dood naliet aan de staat. Van de 65 werden er na 3 jaar getouwtrek, slechts 38 aanvaard en ook die kwamen voor 1928 het Louvre niet binnen. Tekenend voor Caillebotte was dat hij steeds die schilderijen van zijn vrienden kocht die zij aan de straatstenen niet kwijt konden. En uiteraard zijn dat veelal de schilderijen die nu als hun belangrijkste werken worden beschouwd.

Caillebotte was een Frans kunstschilder die gerekend wordt tot de impressionisten, maar op dit schilderij duidelijk te zien, toch vaak een wat realistischer manier van schilderen had dan de meeste impressionisten. De jongeman op het schilderij was de jongere broer van de schilder, René, hij staat met zijn rug naar ons toe en kijkt uit het raam van het ouderlijk huis, aan de Rue de Miromesnil 7 in Parijs. Caillebotte specialiseerde zich in gezichten op Parijs en omgeving en voorstellingen uit het leven van de werkende klasse.

Caillebotte werd geboren in een Parijse familie uit de hogere klassen. Zijn vader Martial Caillebotte had het familiebedrijf in militair textiel geërfd en werkte daarnaast als rechter bij het Tribunal de Commerce van het departement Seine. Hij was al twee keer weduwnaar geworden voordat hij met Caillebottes moeder trouwde. Zij kreeg na Gustave nog twee zoons van hem. Vanaf 1860 bracht het gezin veel zomers door in Yerres, ongeveer 12 kilometer ten zuiden van Parijs, waar ze een groot huis bezaten. Rond deze tijd begon Gustave Caillebotte vermoedelijk met tekenen en schilderen. Later werd hij bevriend met Monet, Sisley, Renoir e.a.