Een mooi kunstwerk voor vandaag; een dag waarop we onze vrijheid vieren….Helaas is er niet veel veranderd sinds 1924; we zijn met zijn allen blijkbaar nog niet veel wijzer geworden dan toen….Dat vind ik onbegrijpelijk, maar laten we de hoop niet opgeven! Ik wens iedereen een mooie Bevrijdingsdag toe en laten we er morgen ook nog eens aan denken waarom we ook weer feest vieren op 5 mei!

In de oorlogsjaren(1914-1918) begon ze te beeldhouwen. Op 23 oktober 1914 stierf haar zoon Peter, 17 jaar oud, die musketier was in het Duitse leger, bij een aanval op Diksmuide in Vlaanderen. In april 1915 begon Käthe aan de uitwerking van de eerste plannen voor een gedenksteen voor het graf van haar zoon. In 1956 werd Peter, samen met 1538 kameraden, overgebracht naar het “Deutscher Soldatenfriedhof Vladslo”, nabij Vladslo(een deelgemeente van Diksmuide). Op deze begraafplaats kregen meer dan 25.000 gesneuvelden uit de Eerste Wereldoorlog hun laatste rustplaats. Tegelijkertijd verhuisde ook het beeldhouwwerk om daar, zoals voorheen te Essen, bij zijn graf te worden opgesteld. De figuren beelden Käthe en haar man uit in hun onuitsprekelijke verdriet om het verlies van hun zoon.

Käthe Kollwitz was een Duits grafisch kunstenares en beeldhoudster. Na haar huwelijk in 1891 vestigde zij zich met haar man, die arts was, in een arbeidersbuurt in Berlijn, waar hij zijn medische praktijk had om armen te verzorgen. Zij werd gegrepen door de armoede die ze om zich heen zag en dat werd vaak het onderwerp van haar werk. Ook de band tussen moeder en kind vond ze fascinerend. De ellende die de oorlog veroorzaakte trof haar diep, vooral omdat ze in 1914 een zoon verloor in de oorlog. Het zijn dus geen luchtige werken die ze maakt, maar vooral sociaal bewogen beelden. Ook dit werk grijpt je gelijk bij de keel!