Eind jaren 1880 werd Frédérick lid van de avantgardistische kunstkring “L’Essor”. Vanaf die tijd ontwikkelde hij geleidelijk een eigen, modernistische stijl die uiteindelijk als symbolistisch getypeerd zou worden. Frédéric was al tijdens zijn leven een succesvol schilder. Hij exposeerde in binnen- en buitenland, onder andere in 1896 in het “Salon d’Art Idéaliste”. In 1904 werd hij lid van de Koninklijke Academie en op 24 april 1929 werd hem de titel van baron toegekend. Hij overleed in 1940, op 83-jarige leeftijd. Diverse werken van Fréderick bevinden zich in het Museum voor schone Kunsten in Gent en het Fin de Siècle Museum in Brussel, maar ook in het Philadelphia Museum of Art en het Musée d’Orsay zijn schilderijen van hem te bezichtigen.

Terug in België ontdekte Frédéric op het Salon van Brussel in 1882 het naturalistische werk van Jules Bastien-Lepage. Zijn werk uit die periode heeft dan ook een sterke sociale en christelijke inslag. Vanuit zijn interesse in de Quattrocento-schilderkunst ging hij zich verdiepen in de Vlaamse Primitieven. Hij schilderde met een strakke kalligrafische stijl, met veel nadruk op de figuren, meestal boeren en arbeiders. In 1883 vond hij veel bijval voor zijn doek “Les Marchands de Craie”, een triptiek die het modernisme verenigt met het genie van de Vlaamse Primitieven. Dit werk is een mooie afbeelding van Sint Franciscus die volgens de legende met dieren zou kunnen praten. De heilige die bekend staat om zijn grote respect voor al het leven en dat van dieren in het bijzonder.