Dit is een typische “Giacometti”, een uitgeteerde, indrukwekkende figuur. Met zijn onnatuurlijke, lange vorm moet het beeld de eenzaamheid  en het absolute isolement van onze medemens uitbeelden. Het onderstreept ook het breekbare en korstondige karakter van het menselijk bestaan. Giacometti werkte niet zoals andere beeldhouwers, die uit een grote massa materiaal de vorm bikken en beitelen. Hij begon met een metalen skelet en bracht daarop klei aan tot een vorm, die hij vervolgens goot. Door zijn zonderlinge stijl vond hij geen aansluiting bij de naoorlogse schilder- en beeldhouwstijlen. Zijn schilderijen en tekeningen weerspiegelen dezelfde rusteloze, nerveuze kwaliteit als zijn beelden.