Friedrich hield heel erg van het Baltische eiland Rügen met zijn ruige, oude krijtrotsen en ging er steeds opnieuw naar toe. Zijn huwelijksreis in 1818 bracht hem en zijn bruid Christianne ook naar Rügen. Hij schilderde dit schilderij als een soort souvenir. Het laat drie bezoekers aan het eiland zien, met hun ruggen naar de toeschouwer, volledig ondergedompeld in het uitzicht op het landschap en de zee. Als je dit plaatje ziet heb je meteen zin om er ook eens heen te gaan. In mijn eerste bericht over Friedrich vermeldde ik dat hij tot de schilders van de Romantiek behoorde zoals ook de Engelse Turner. Ook de Franse schilder Gericault, over wie ik in eerdere berichten vertelde kan tot deze stroming gerekend worden. Vergelijk zijn werken eens met deze van Friedrich en je ziet de overeenkomsten.

De Duitse schilder wilde niet zoals bevriende kunstenaars naar Italië reizen om het werk van Rafaël en Michelangelo te bestuderen. Hij bleef het liefst in zijn eigen omgeving; Greifswald en Dresden. Hij hield van zijn geboortestreek met de donkere wolken, de molens en ruïnes, de koude winters en de stranden van de Baltische zee. Dit was het landschap wat Friedrich wilde schilderen, en steeds opnieuw te voet verkennen. Hij zei daarover: “ik moet mezelf overgeven aan de omgeving, deel worden van mijn wolken en rotsen. Ik heb eenzaamheid nodig om in contact te treden met de natuur”. Gods natuur, om precies te zijn; hij geloofde in de alomtegenwoordigheid van God en zijn scheppende kracht. Deze denkwijze zie je helemaal terug in dit werk, vind ik.